Het suizen van mijn banden over het korrelige asfalt en de witte strepen op de weg die door mijn auto werden opgeslokt, brachten me in een soort trance. Mijn bestaan, dat zich op dat moment had verengt tot het zitten in een kleine cabine die zich met hoge snelheid over de weg begaf, was overzichtelijk en vertrouwd. Mijn wereld beperkte zich tot datgene dat in het schijnsel van mijn koplampen zichtbaar was: asfalt, witte strepen, de vangrail, reflectoren van vrachtwagens en zo nog wat meer. Op lange ritten verdwijnt mijn tijdsbesef en mag het ogenschijnlijk doodsaaie autorijden op een lege snelweg met de cruise control op 130 eeuwig voortduren. Het gevoel is mij zeer vertrouwd en het werkt verslavend. Soms heb ik muziek op staan, maar dat hoeft eigenlijk niet eens.  Enkel de opwelling van zeer primaire behoeften als de aandrang om te plassen, dorst en honger halen mij uit deze aangename trance en brengen me ertoe de afslag te pakken naar een rustplaats of tankstation. 

Ditmaal werd ik ingeseind door alle drie. Zo kwam het dat ik op de Duitse A44 om 11 uur ’s avonds ter hoogte van Paderborn de afrit nam naar een Aral-tankstation. Terwijl mijn auto vaart minderde, zag ik de lichtblauwe neonlichten gestaag dichterbij komen.

Tankstations zijn ’s avonds laat en ’s nachts een verzamelplaats voor een rare mengelmoes van individuen. Je treft er mensen van allerlei pluimage aan en een voertaal ontbreekt. Het is een mix van zakenmensen, Oost-Europese vrachtwagenchauffeurs, vakantiegangers en eenzame zielen met onduidelijke bedoelingen. Toch is niemand daar zomaar.

Terwijl ik met mijn plas het vliegje in het waterbesparende urinoir probeerde te raken, stonden twee Poolse vrachtwagenchauffeurs om de hoek van een betegeld muurtje luidruchtig hun gezicht te wassen en hun tanden te poetsen. Verderop hoorde ik twee mannen Russisch praten. Zal ik even een praatje met ze maken, dacht ik nog. Nochtans grijp ik elke mogelijkheid aan om mijn beheersing van het Russisch op te krikken. ‘Tsjetierje tiecietsje’ ving ik op uit hun gesprek: vierduizend. Het ging vast over geld. Het temperde mijn enthousiasme om even spontaan een gesprekje met ze aan te knopen en ik besloot me bij nader inzien wat terughoudender op te stellen. De rest van het gesprek kon ik niet goed volgen. Toen ik de wc uitliep, passeerde ik twee in pak geklede mannen. Ik liep naar de koeling, nam er twee blikjes cola uit en rekende af bij de kassa.

Bij de parkeerplaats aangekomen zag ik dat er een zwarte Toyota Landcruiser met Russisch kenteken pal naast mijn auto stond. Laat het nou net zo zijn dat ik vlak hiervoor uit zeer onbetrouwbare bron vernomen had dat de Toyota Landcruiser de favoriete auto is van de Russische maffia (onbetrouwbare bronnen spreken soms de waarheid over betrouwbare auto’s). In mijn herinnering zag ik filmpjes op Dumpert voorbijkomen van Landcruisers die in Rusland andere auto’s klemreden en waaruit een met honkbalknuppels uitgeruste knokploeg stapte om de klemgereden auto helemaal aan gort te slaan. Of waaruit een pistool uit het raam verscheen wanneer een achterligger de bolide niet royaal genoeg liet invoegen. Waarschijnlijk zag ik spoken en was er geen enkele reden tot verontrusting, bovenal omdat ik niet de indruk had mezelf in de afgelopen vijf minuten tot doelwit te hebben gemaakt, maar wie kon me zeggen dat dit geen maffia was? Ik besloot mijn weg snel te vervolgen.

Tien minuten later en zo’n twintig kilometer verder had ik het eerste blikje aangebroken en met korte tussenpozen nam ik er wat slokken uit. Ondertussen fantaseerde ik over waar ik zojuist getuige van was geweest: “De trouwjurk van mijn vrouw kostte 4000 euro.” Of: “Als mijn auto 130 rijdt, maakt ie 4000 toeren.” Of: “Als we hem 4000 euro geven, houdt ‘ie zijn mond wel.” Wie zal het zeggen?

In mijn buitenspiegel zag ik twee witgekleurde koplampen in hoog tempo dichterbij komen. Die auto moest minimaal 220 kilometer per uur rijden. Toen hij voorbij vloog, voelde ik een korte doch hevige ruk aan mijn auto. Het was de Russische Toyota Landcruiser. 

© Sjaak van Haaster